Proteklog vikenda srpska zajednica u Rokfordu, gradiću udaljenom oko 80 milja od Čikaga, imala je mnogo razloga da slavi. Naime, kolonija sastavljena većinom od ljudi sa prostora Bosne i Hercegovine, koji su tokom građanskog rata 1990-tih preživeli najgore strahote u muslimanskim i hrvatskim logorima, isplatila je poslednju bankarsku ratu za crkvu Svetog vaznesenja gospodnjeg.

Crkvu koju su svojevremeno kupili, svojim rukama renovirali, napravili oltar i oslikali. Crkvu, koja je osim mesta za bogosluženja i molitve, postala i centar okupljanja naše emigracije na ovim prostorima.

Sve je to bio dobar povod da na slavlje, koje je otpočelo bogosluženjem u crkvi, koja je bila dupke ispunjena parohijanima, lokalni sveštenik Branislav Končarević pozove i cenjene zvanice, sveštenstvo Eparhije srednjezapadnoameričke i novogračaničke, predvođeno episkopom Longinom, te Petra, arhiepiskopa Ruske poravoslavne crkve u Americi.

Nakon toga sveštenstvo i vernici parohije su se okupili u crkvenoj sali, gde je poslužen ručak, a prigodne besede su održali otac Končarević, episkop Longin, te ruski arhiepiskop Petar, koji je po ko zna koji put pokazao koliko je blizak Srbima i Srpskoj pravoslavnoj crklvi, u čijoj je beogradskoj Bogosloviji svojevremeno studirao.

Zajednica Srba iz Rokforda, o kojima je Serbian Times i ranije pisao, po mnogo čemu je zanimljiva i neobična. Čine je oko 180 porodica, uglavnom pridošlih iz Bosne i Hercegovine, od kojih je najveći broj onih koji su u Ameriku stigli posredstvom Izbegličkog (Refugee) programa, nakon što su za vreme rata boravili u koncentracionim kampovima, poput Čelebića kod Konjica i sarajevskog Silosa.

Spasoje Lugonja jedan je iz te kolone koja je bila prinuđena da napusti rodni kraj, u njegovom slučaju Kupres, i krene na put pun neizvesnosti. On ističe kako danas ima tri kuće: porodicu, crkvu i Republiku Srpsku. A posebno se diči crkvom Svetog vaznesenja, koja je, kako kaže, ponos cele srpske zajednice u Rokfordu.

-Crkva je nekada bila luteranska, ali mi smo je otkupili, a sada i isplatili do poslednje pare. Kada smo pre 20 godina odlučili da je kupimo niko nije verovao da ćemo uspeti. Bilo je to mnogo para, 650.000$, ali ljudi su se žrtvovali, i to sve ova sirotinja, izbjeglice. Davali su po celu svoju nedeljnu platu, koja je ionako bila mala, da bi se crkva renovirala i prilagodila pravoslavlju. Nismo imali para da platimo majstore sa strane nego smo sami majstorisali, napravili ikonostas i sve ostalo što jednoj crkvi treba, kaže popularni Pajo za Serbian Times.

Otac Branislav Končarević, koji je i profesor na Bogosloviji u Novoj Gračanici, ponosno ističe da je ovo naša najmlađa parohija u Americi:

-Deca su posebna draž i blago ove crkve. Jedan naš teolog je rekao kako je parohija živa i velika onoliko koliko imate pričesnika, a ne onoliko koliko je crkva bogata i ima imanja. A mi to bogatstvo imamo. Crkveno aktivnih porodica je 110-120, a imamo i dosta mješovitih brakova, gde su Srbi oženjeni muslimankama i Hrvaticama i obrnuto, Srkinje udate za Hrvate i muslimane. Sve žene iz Bradine koje su ovde su bile u logoru. Imate crnu knjigu sa njihovim ispovestima koja je objavljena i to je teško čitati, a kamoli preživeti. A one su sve to preživele. I njihovi muževi sa njima. Zato me kao sveštenika posebno raduje što su bili u stanju da oproste…Posle svega plašio sam se kako će reagovati na komšije Hrvate i muslimane. I bilo je malo odbojnosti u početku, ali je sve posle teklo mirno i u hrišćanskom duhu, konstatuje sveštenik Končarević.

A redakciji Serbian Timesa ostaje da Srbima iz Rokforda i njihovoj crkvi poželimo još mnogo godina, venčajnja i krštenja!

Piše: Antonije Kovačević Foto: Stefan Radika / Goran Pikula