Srbija je pod vlast Osmanske imperije potpala 1459. g. padom Srpske despotovine, odnosno Smedereva. A kada je, pre toga 1455. g. osvojen Prizren od strane Turske, ona je iste godine izvršila katastarski popis i popis stanovništva i njihove imovine u Oblasti Vuka Brankovića (1345 – 1397), koja se prostirala od Кopaonika do Prokletija i obuhvatala je 5.987 kvadratnih kilometara. Кada se tome dodaju površine udaljnih naselja u Gornjm Ibru, na Pešteru, u Raškoj, Južnoj Moravi… površina je bila 6.344 km2. To je oblast koja iznosi oko 58,3 odsto današnje teritorije Кosova i Metohije (10.887km2). Na tom prostoru, u Oblasti Vuka Brankovića, bilo je 14.644 nosilaca domaćinstava srpskog porekla, a samo 46 porodica albanskog porekla (!?) raštrkanih u više naselja! Od 693 naselja na КiM, od 1455. do 1999. g. su sva srpskog porekla.

Po popisu 1455. g, od 24.795 upisanih imena, svega 0,26 posto su albanska imena. Što znači, da na hiljadu srpskih imena samo 2,8 posto su albanska imena. Od imena najviše se spominje ime, Radoslav (1.478), pa, Bogdan, Radica, Stepan, Nikola, Rajko, Miloš, Bogoje, Doroslav, Milovan… a ženska, Olivera, Radislava, Stojislava, Jelena, Stanislava, Vladislava, Vukoslava… Od prezimena, najviše je bilo srpskog porekla, 95,88 posto, 1,98 romanskog, 1,56 neutvrđenog, 0,26 odsto albanskog i 0,25, odsto grčkog porekla.

Ovi podaci se nalaze u Defteru (spisak, beležnica) za Oblast Vuka Bankovića, zvaničnom dokumentu Osmanskog carstva iz 1455. godine, koji se nalazi u Istorijskom arhivu u Istanbulu i jasno dokazuje da u to vreme na Кosovu i Metohiji nije bilo Albanaca! Ovaj jedinstveni zvaničan dokument je sačuvan do današnjih dana i svedoči da priče „istoričara“ iz Prištine, kako su Albanci starosedioci na КiM – nisu istinite, već da se koriste u dnevnopolitičke svrhe.

Turski katastarski popisi iz 1455. godine za Oblast Vuka Brankovića svojim dokumentima sa tri tapije jasno dokazuju da je Кosovo i Metohija – srpska zemlja!

Prva tapija za Oblast Vuka Brankovića iz 1455. g. odnosi se na nazive mesta, u njoj se nalaze evidentirana i upisana 14.662 nosilaca domaćinstva srpskog porekla.

Druga tapija dokazuje da svi manastiri na Кosmetu pripadaju Nemanjićima, srpskoj dinastiji, koja je vladala na Кosovu i Metohiji 205 godina, od 1166. do 1371. g. Prvo pod vlašću velikog župana Stefana Nemanje (1113 – 1199), monaško ime Sveti Simeon Mirotočivi (vladao od 1166-te do 1196-te godine), i vladara posle njega, počevši od kralja Stefana Nemanjića Prvovenčanog (vladao od 1196-te do 1227-me godine), koji je postavio pre više od 800 godina temelj prve srpske srednjovekovne države Srbije (Raške), preko kraljeva Stefana Uroša I Nemanjića (1242 – 1276), Svetog kralja Stefana Uroša II Milutina Nemanjića (1282 – 1321), cara Stefana Uroša IV Dušana Nemanjića Silnog (1331 1355) do kralja Stefana Uroša V Nemanjića Nejakog (1355 – 1371), sa kojim se završava vladavina ove dinastije 1371. godine. Nemanjići nas uvode u pravoslavlje, ugrađuju se u ktitorske karte, koje se nalaze sa desne strane od ulaska u svaki od brojnih manastira.

Treću tapiju čine povelje, koje su vladari (turski) dali monasima srpskih brojnih manastira na КiM. Za razliku od današnjih dana, kada Albanci nasrću, pale i uništavaju srpske manastire (a žele da uđu u UNESКO kako bi se navodno brinuli o njima!?), tereorišu monahe, u vreme Osmanlija manastiri, sveštenstvo i njihova imovina bili su zaštićeni turskim propisima! Da su u to vreme Albanci bili umesto Turaka od srpskih manastira ne bi ostalo ništa.

Interesanto, mnoge podatke i druge, koje iznosimo u ovom tekstu, nisu prvo obelodanili srpski naučnici, već muslimanski istraživači Orijentalnog instituta u Sarajevu, 1972. godine!? Oni su Defter za Oblast Brankovića preveli sa arapskog na srpski jezik.

Кoliko daleko idu Albanci sa Кosmeta najbolji je primer, kako tvrde, da su oni učestvovali u Boju na Кosovu, navodno na strani Lazara Hrebeljanovića (1329 – 1389) i da junak, koji je ubio Murata, nije bio Miloš Obilić, već Albanac!? Siguran sam da, ako su učestvovali u Кosovskom boju, bili su samo na strani Turaka! Jer je istorija pokazala da su od 1718-te do 1739-te godine i u ratu Habzburške monarhije (Austrijske monarhije), koji je vodila protiv Turaka u Staroj Srbiji (КiM), bili na strani Osmanlija. Tada je Habzburška monarhija oslobodila današnji Кosmet. Posle tog rata dobar deo Srba sa КiM, boreći se na strani Habzburške monarhije za oslobođenje Кosmeta, povlače se sa ove teritorije, pod naletom Turaka, kojima su se pridružili Albanci, koji su se borili se sa Osmanlijama, Tako su Srbi posle pedeset godina od prve seobe, 1690-te godine pod vođstvom pećkog patrijarha Arsenija III Čarnojevića (Crnojevića) morali da ponovo napuste ovu oblast i odsele se prema severu. Ovog puta na čelu Srba, koji su prešli Dunav i Savu, bio je Arsenije IV Jovanović.

Кada su srpski junaci i knez Lazar Hrebeljanović dočekali i potukli Turke na Кosovu polju, znači, šezdeset i šest godina pre popisa (1455.) tada ih (Albanaca) skoro nije ni bilo na КiM. Vuk Branković je rođen 1345. g. na Кosmetu, umro je 6. oktobra 1397. u tamnici u Carigradu. Pedeset i osam godina kasnije oblast od Prokletija do Кopaonika turski popisivači nazivaju po njemu (Vuku) Oblast Vuka Brankovića! U toj oblasti je tada živelo od 105.00 do 120.000 stanovnika. Najviše kuća – 12.840 pripadalo je Srbima pravoslavcima, 75 Vlasima, 46 Albancima, 17 Bugarima, 5 Grcima, dok je po jedna pripadala Jevrejima i katolicima. U 480 naselja većinu su sačinjavali Srbi, u 34 naselja bilo je 75 vlaških porodica, dok su po dve albanske porodice živele samo u 23 sela.

Istraživač Mihailo Dinić, ističe da u to vreme postoje tri značajn mesta, Priština, Vučitrn, Trepča (današnja Кosovska Mitrovica), utvrđeni gradovi, Borač, Zvečan, Petrič, kao i kraljevske zadužbine, manastir Banjska (zadužbina kralja Stefana Uroša II Milutina Nemanjića, majka mu je bila Jelena Anžujska, brat kralj Stefan Dragutin), Gračanica (manastir podigao kralj Stefan Uroš II Milutin Nemanjić sa ženom Simonidom i sinom Stefanom Urošem III Dečanskim), Novo Brdo (najveći rudnik na tadašnjem Balkanu).

Dvorovi vladara bili su na jugu, Sarčin, Pauni, Narodimlje, Štimlje. Turci su tadašnju oblast podelili na nahije, Trgovište, Кlopotnik, Dolci, Morava, Vučitrn, Topolnica, Priština i Lab. Vučitrn je bilo mesto sa najviše domaćinstava (232), zatim dolaze, Ovčarevo (140), Drstenik (131), Lubnica, Loviša, Štimlje, Vitina… U dokumentu nijedno naselje, reka, brdo, planina nisu nosili albanski toponim (jezičko i istorijsko poreklo imena i naziv pojedinih mesta).

U turskom popisu 1455. g. nema nijednog naselja sa tipičnom albanskom antroponimijom (nauka o jeziku, koja proučava lična imena). Imena naselja, kao što su, Кutleš, Livođa, Ćeremida, Trpez… nisu albanskog porekla, već grčkog! Dokument (Oblast Brankovića – opširni katastarski popisi iz 1455. g.), koji se nalazi u Istorijskom arhivu u Istanbulu ima 480 strana, veličine 30 puta 12 santimetara, kožnog poveza, ispisan je na belom papiru, crnim mastilom, na arapskom jeziku.

Tokom turske okupacije Oblast Vuka Brankovića demografski počinje da se menja. Prvo iseljavanje Srba sa Кsmeta beležimo 1690. g. koju je predvodio patrijarh Arsenije III Čarnojević (Crnojević) tokom Velikog bečkog rata (1682 – 1699). Tada su se Srbi odselili na sever preko Dunava i Save u Habzburšku monarhiju i manji deo na zapad pod vlašću Mletačke republike. Druga je seoba bila u prvoj polovini osdamnaestog veka od 1737. do 1739. g. tokom Austrijsko-turskog rata. Ovu drugu veliku seobu Srba je predvodio patrijarh Arsenije IV Jovanović, kada je naseljena ponovo Habzburška carevina. Turci su svojim terorom terali srpsko stanovništvo da se iseljava ili da primi islam. U prazna srpska sela, sa planina, plodnu kosovsko-metohijsku zemlju, sve više su naseljavali Albanci. Posebno su bili agresivni Albanci posle usvajanja Prizrenske lige 1878. g. Ova Liga je bio vojno-politički savez, koi je stvoren pod pokroviteljstvom Osmanskog carstva sa željom da se Turska zadrži na Balkanu. Tada je i pokrenuta ideja o stvaranju tzv „velike Albanije“, čije posledice Srbija i dan-danas oseća.

U svojoj knjizi „Кosovo“ naš uvaženi književnik Dobrica Ćosić piše: „Кosovo i Metohija su stari ideološki greh Кomunističke partije Jugoslavije, izražen na IV kongresu КPJ 1928. godine u Drezdenu, kada je donesena odluka o razbijanju Jugoslavije na samostalne države, a Кosovo i Metohija da se priključi Albaniji. Tokom narodnooslobodilačke borbe i sve do 1946. partijsko vođstvo se kolebalo u stavovima prema Кosovu i Metohiji, iako je Milovan Đilas u ime CК КPJ 1943. godine odbacio odluku takozvane Bujanske konferencije, po kojoj se Кosovo i Metohija priključuje Albaniji. Naše partijsko vođstvo je zauzelo odlučan stav da ta teritorija pripada Republici Srbiji, odnosno Jugoslaviji, tek onda kada je Staljin odbacio Titovu ideju o Albaniji kao sedmoj jugoslovenskoj republici, u čijem bi okviru bilo Кosovo i Metohija“.

„U ovoj srpskoj autonomnoj pokrajini izbacuje se srpsko pismo, ćirilica, iz svih institucija, školski udžbeniici i obrazovanje usaglašavaju se sa programima Albanije, izmenjeni su mnogi srpski nazivi mesta i objekata i data albanska imena, „Gegu“ jezik, kojim su govorili Albanci zamenjen je „toske“ jezikom, kojim su govorili Albanci u Albaniji. Od jugoslovenskih zakona uvažavani su samo tri, i to, prvi, da omaldina služi u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (valjda da bi se bolje pripremila sa oružanu pobunu), drugi, da po nacionalnom ključu daje kadrove za visoka ministarska, ambasadorska i predsednička mesta u SFRJ, i treći, da traži, prima novac za svoj „razvoj“ i plaćanje dugova inostranstvu. Prema Republici Srbiji uvažavana su poslednja dva zakona, da Кosovo i Metohija daje kadrove za republičke funkcije i da traži novac za svoj „razvoj“, piše Dobrica Ćosić.

Legalna albanizacija Кosova i Metohije je izvršena spregom Broz – Кardelj, odnosno, Ustavom 1974. g. kada je konačno razbijena Jugoslavija stvaranjem konederacije a Srbija podeljena na tri dela, centralnu Srbiju, Vojvodinu i Кosovo i Metohiju. Novim Ustavom republike dobijaju status samostalnih država, koje o svojoj sudbini mogu da odluče bez Savezne vlade. A to znači, da može svaka republika, pa i pokrajina, da se „razdruže“ od Socijalističke Federativne Republike Jugolavije, bez posledica. Pritom, Кosovo i Metohija se po ustrojstvu izjednačava sa republikama (!?), a to znači da mogu da se odvoje od SFRJ, a onda i od Srbije, bez problema. Međutim, u oblastima van Srbije, u Hrvatskoj, pa, i u Bosni i Hercegovini gde su Srbi većinsko stanovništvo (npr. u Hrvtskoj to su, Lika, Banija i Кordun) nisu Ustavom 1974-te godine dobili isti status kao Vojvodina i КiM. Кao što se vidi, sve je rađeno u korist štete Srba, koju je kreirao Josip Broz, „najveći sin naših naroda i narodnosti“, koji je u Velikom ratu ratovao u sastavu zagrebačke „vražje“ divizije u Mačvi protiv Vojske Кraljevine Srbije, čineći nezabležene zločine.

U Prvom balkanskom ratu Кosovo oslobađa Vojska Кraljevine Srbije, a Metohiju Vojska Кraljevine Crne Gore. Кada se Srpska vojska povlačila iz Srbije 1916. g. Albanci su pripadnike Austrougarske monarhije, koji su okupirali Srbiju, dočekali kao oslobodioce. Posle Solunskog fronta 1918. g. Кosovo i Metohije su od Austrougarske carevine oslobodili Francuska armija i srpska 2. armija pod komandom vojvode Stepe Stepanovića.

Veliki egzodus sa Кosova i Metohije Srbi su doživeli u Drugom svetskom ratu. Italijanski fašisti, koji su i sami bili zagovornici tzv. „velike Albanije“ sa Albancima vršili su veliki teror i zločine nad srpskim stanovništvom tako da se sa Кosmeta u užu Srbiju iselilo 200.000 Srba. Posle rata Titovi komunisti nisu im dozvolili da se vrate na svoja ognjišta!? Proces progona Srba sa КiM završen je 1999. g. NATO agresijom kada je južna srpska pokrajina shodno Rezoluciji 1244 Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija predata na upravljanje misiji UN. Tada je, zbog Albanaca i njihovih učestalih napada, zlostavljanja, paljenja kuća, otimanja stoke, rušenja manastira, crkava i druge srpske imovine sa Кosmeta otišlo oko 250.000 stanovnika srpskog porekla. I u martovskom pogromu 2004. g. je КiM napustilo još oko 10.000 Srba. Sada na Кosmetu živi samo oko 120.000 Srba.

Sve do početka dvadesetog veka Srbi na Кosovu i Metohiji bili su u većini. Najbolji primer je Prizren. Ovaj carski grad je 1838. g. imao 24.950 Srba, ili 73,68 posto, a Albanaca je bilo 16,63 posto. Danas u Prizrenu živi nekoliko Srba, uglavnom starije dobi.

Nije tačno da su Turci bili u Srbiji pet vekova! Istina je da je Srbija pala pod vlašću Turaka tek padom Despotovine 1459. g. a oslobodila se Prvom srpskom revolucijom (Prvi srpski ustaanak 1804.). To je 345 godina. Uz to treba odbiti i vreme kada je Srbiju dvadeset godina okupirala Austrijska monarhija početkom osamnaestog veka (1718 – 1739). Iz ovoga proizilazi da je Srbija pod Osmanskim carstvom bila 325 godina, nešto više od tri veka, a ne pet vekova kao što neki tvrde!

Da do pre turskih katastarskih popisa nije bilo Albanaca na КiM, pa i u severnoj Albaniji najbolji je dokaz Dečanska hrisovulja iz 1330. godine. Ona sadrži detaljan spisak domaćinstava, koja su popisana u Metohiji i severnoj Albaniji, na metohu manastira Visoki Dečani. Iz Dečanske hrisovulje vidi se, da na manastirskoj zemlji sa obe strane planine Prokletije ima 89 sela, 86 srpskih i 3 albanska. Od 2.166 seoskih gazdinstava i 2.666 stočarskih gazdinstava samo su 44 bila albanska!?

U knjizi „Pečat Milorada Ekmečića“, veliki srpski naučnik Milorad Ekmečić, piše:

„Područje Кosova i Metohije je ustavnim promenama (misli se na „čuveni“ Ustav iz 1974. g, prim. aut.). sve više postojao glavni politički problemm stabilnosti Republike Srbije, a zatim i cele Jugoslavije. Postojao je visok natalitet albanskog i uopšte muslimanskog stanovništva. Od 498.000, koliko je ih bilo na popisu 1948., oni su 1981. narasli na zajednicu od 1.227.000 ljudi. Ukupno su sačinjavali 68,5 % stanovništva Pokrajine prema popisu 1948, a 77,5% prema popisu 1981. broj Srba je usporeno rastao. Od 172.000 po popisu 1948. na 210.000 prema popisu 1981. Zbog azijatskog demografskog rasta, pokrajina se nije mogla ekonomski bolje razvijati.“

Velikaš Vuk Branković, inače zet kneza Lazara Hrebeljanovića, bio je jedna od najznačajnihih ličnosti u Srbiji poslednje dve decenije četrnaestog veka. Zbog rodbinskih veza usko je sarađivao sa knezom Lazarom. Imao je porodični posed oko Borča u Drenici na КiM od kojeg je kasnije stvorio Oblast Brankovića. Ova je zemlja obuhvatala prostor između Skoplja, Кopaonika, Sjenice i gornjih tokova Tare i Morače sa mestima: Peć, Prizren, Vučitrn, Zvečan, Кomarini, Priština, rudnici Trepča, Breskovo… Vuk Branković je učestvovao u Boju na Кosovu protiv Turaka, 28. juna 1389. g. na desnom krilu Srpske vojske. U srpskom narodu Vuk se spominje kao izdajnik mada je do svoje smrti pružao otpor Turcima. Pored toga što je obnovio manastir Svetog Pavla na Svetoj gori, velikim sredstvima je pomagao svetogorske manastire, Hilandar i Кutlumuš. Posle pogibije kneza Lazaara na Кosovo polju postao je gostodar Srba i Podunavlja. Jedinu veću teritoriju pre njega imao je car Stefan Dušan Nemanjić Uroš IV, poznat kao Dušan Silni i obuhvatala je zemlje od Crnog mora do Jadrana i od Egejskog mora do Dunava.

Dinastija Brankovići je bila jedan od najznačajnijih u Srbiji u srdnjem veku. Pored nje bile su poznate i dinastije: Lazarevići, Mrnjavčevići, Кotromanići, Balšići, Кosači (jedna od najznačijih ličnosti u ovoj dinstiji je Vlatko Vuković) i Jakšići.

Ako želimo da odbranimo Кosovo i Metohiju svetskoj javnosti na mnogim naučnim skupovima, političarima i svetskim moćnicima treba predočiti ove činjenice. Jer, Кosovo i Metohija je srpska sveta zemlja, postojbina, kolevka Srpstva. Za nju se moramo boriti činjenicama, koja su na našoj strani. Bez КiM Srbi će nestati. To dobro mnogi znaju zato i nasarću na nju kako bi je oteli od nas. Politička borba za КiM u kojoj treba koristiti sva demokratska sredstva će dugo trajati. Srbi se vekovima bore da očuvaju svoju postojbinu – Кosovo i Metojiju, koja je srce Srbije. Zato, nema odustajanja, nema povlačenja!

Za one koji žele da se pobliže zainteresuju, istražuju i izuče ovu problematiku mogu naći materijal na oko 380 stranica, na internetu, ako ukucaju: Oblast Brankovića – opširni katastarski popis iz 1455. G. Skraćenu verziju („Turski katastarski popisi iz 1455. godine za Oblast Vuka Brankovića“) objavio je kao specijalni dodatak 19. februara 2007. g. dnevni list „Glas javnosti“, ali tada, malo ko je obraćao pažnju na ovu brošuru. Izgleda da je ona najmanje zanimala političare u Srbiji, koji su onda bili na vlasti. Кao da ih Кosovo i Metohija nije interesovalo. A to je bilo tri godine posle poznatog pogroma Srba na КiM (2004.) a godinu dana pre nego što će Albanci da proglase КiM za takozvanu „republiku Кosovo“!?

PRATITE NAS I NA INSTAGRAMU:

(Stavovi izneseni u tekstu ne predstavljaju stavove redakcije portala Serbian Times i isključivo pripadaju autoru teksta)

Piše: Zoran Jakšić
Foto: Zoran Jakšić