Netipičnom vizaču GSP-a Marjanu Anđelkoviću želja je da napravi izložbu fotografija Beograda viđenog iz autobusa gradskog saobraćajnog preduzeća
U tri “kruga”, od autobuske stanice Šumice kod raskrsnice Ustaničke i Vojislava Ilića do Velikog Mokrog Luga, daleke beogradske periferije – koliko sam prestajao na prednjoj platformi autobusa 308 – smjestio se i skoro čitav život profesionalnog vozača Marjana Anđelkovića.
Nadam se da će mu unutrašnja (GSP-ova) kontrola oprostiti ovaj grijeh, baš kao i neke ljubomorne kolege zbog učestalog pojavljivanja u medijima, te na Beogradskoj hronici RTS-a, te na Prvoj, te na Linku…
Prepoznao sam ga još izdaleka dok je pješice dolazio iz Učiteljskog naselja, gdje živi sa suprugom i dva sina.
Ovog po svemu netipičnog vozača Gradskog saobraćajnog preduzeća, bivšeg sportistu koji likom i konstitucijom pomalo podsjeća na američkog glumca Stevena Seagala, pomalo s nelagodom, pitam otkud da sad radi na “tristaosmici” i da li se radi o nekoj kazni, jer je Marjan postao poznat u gradu kao vozač žutog “mercedesa” na liniji 83 koji saobraća od Crvenog krsta kroz centar Beograda preko starog Savskog mosta i Novog Beograda do Zemuna?
“Ma kakvi”, odgovara uz široki osmjeh i objašnjava da je ovo samo “šihta”. Tako vozači zovu period u kojem su obavezni da voze dvosmjenski u istom danu. To ih zapada po dva mjeseca godišnje.
“Ovo mi je prvi dan ‘šihte’ posle godišnjeg odmora. Dobro će mi doći da se malo odmorim od probijanja kroz centar grada i velikih gužvi pred novogodišnje praznike”.
U BEOGRADU SU SVI NERVOZNI
Upravo sinoć, kaže, vratio se iz Rima. Prije toga je vozio turu za Istanbul. Mora da dopunjava kućni budžet vožnjama za privatnike u okviru svog godišnjeg odmora. Plata vozača, nije tajna, u prosjeku je oko 450 evra.
Kod nas su, opet, svi nervozni, besomučno trube, mašu rukama, psuju, izlaze iz automobila da se fizički obračunaju, ma svašta
“Vozači u Turskoj, suprotno predrasudama, vrlo su disciplinovani. Nisam čuo ni dva puta, možda, da je neko uključio sirenu vozeći kroz Istanbul sa 15 miliona stanovnika. Kod nas su, opet, svi nervozni, besomučno trube, mašu rukama, psuju, izlaze iz automobila da se fizički obračunaju, ma svašta”, priča pomalo rezignirano, ali u trenutku mu se vraća optimizam i kaže da voli nekako “sa visine da gleda na Beograd” iz svoje kabine jer se “mnogo bolje vidi nego sa ulice”.
U GSP je došao iz medijske kuće Ringier Axel Springer prije dvije godine gdje je radio kao domaćin za info-pultom: dočekivao je i ispraćao strane i domaće goste, političare, estradne zvijezde, sportiste, brinuo o obezbjeđenju u i oko zdanja u Dunavskoj ulici kod Luke Beograd, radio i razne administrativne poslove, a onda mu je pukao film i dao je otkaz.
Potražio je nove izazove u saobraćaju, za šta se i školovao.
Oduvijek je volio da snima, a u Ringieru je od fotoreportera Koje, Lončeta, Šurjanca. Dlakavca, Monstera, Olivera Bunića, Kineza, Dimitrija Golla, Mitića Kineza “kupovao” zanatske cake.
Da je talentovan i za taj posao vidjelo se već na društvenim mrežama gdje je počeo da objavljuje svoje fotografije snimljene iPhoneom.
TRI FOTO PROJEKTA: Selfie, Paparazzo i “Tri korne, penal”
“Beograd je najlepši kada se budi”, kaže Marjan i priča o seriji snimaka koje je napravio iz svoje nove “kancelarije”, kako zove autobusku kabinu, u rano jutro oko pola šest ujutru kada stigne na posao.
Sve je pitanje trenutka, kadrovi se pojave sami i ja ih jednostavno uhvatim. To su ti imaginarni čarobni akordi nekog unutrašnjeg nadahnuća. Dok neki na semaforu ili stanici čačkaju nos ili grickaju semenke, ja snimam
“Sve je pitanje trenutka, kadrovi se pojave sami i ja ih jednostavno uhvatim. To su ti imaginarni čarobni akordi nekog unutrašnjeg nadahnuća. Dok neki na semaforu ili stanici čačkaju nos ili grickaju semenke, ja snimam”, objašnjava kako nastaju predivni gradski pejsaži koje “slika” telefonom.
Onda ga je u “osamdesettrojci” prepoznao Milan Vukelić, sada novinar beogradskog dopisništva ruske agencije Sputnjik i zamolio da naprave selfie.
Nakon što je taj selfie objavio na svom Facebook profilu i izazvao gomilu pozitivnih komentara, Marjan je počeo da se snima i sa drugim poznatim novinarima, ali i poznatim gradskim facama, te da selfieje objavljuje na svom Facebook profilu kao serijal “S’ Putnjik”.
Potom je počeo slikati socijalne slike sa beogradskih ulica, staricu koja prosi ispred Doma omladine, naprimjer.
Tako je nastao i njegov novi serijal postova pod naslovom “Paparazzo”, a počele su se javljati i neke beogradske redakcije sa zahtjevima da prave priče o neobičnom gradskom vozaču.
Usledio je i serijal fotografija “Tri korne, penal” čiji je naslov pozajmio od svog drugara Nikole Vranjkovića, frontmena Blockouta, koji nakon raspada popularne grupe nastupa sam. Ništa čudno, Marjan je roker i panker i – pjesnik u duši.
Pisao je pjesme još u Pančevu u osnovnoj školi, gdje su se njegovi doselili sa Kosova daleke 1981. godine. Malo je takvih među vozačima.
Nema tog koncerta u Beogradu niti gostovanja iole važnije rock grupe na kojem nije bio.
PROŠAO SVAŠTA U ŽIVOTU, VOLI ŠTO JE VOZAČ
Prošao je Marjan svašta u životu. Radio je u austrijskog ambasadi, vozio je belgijskog ambasadora, odlazio u Njemačku za vrijeme sankcija Srbiji, radio na crno samo sa turističkom vizom, otvarao kafanu, prošao pola svijeta, ali od kada je upoznao suprugu u Dunav-osiguranju, naglašava da je Bosanka, i otkako su osnovali porodicu i ne pomišlja, bar za sada, o nekoj novoj avanturi u inostranstvu.
“Istina je, mnogi vozači sada odlaze, ali meni je dobro i ovde. Nervira me jedino bahatost političara, ali i običnih ljudi koji su zaboravili na riječ solidarnost”.
Sa porodicom redovno putuje na ljetovanje u Grčku i to im je najveći porodični praznik u kome svi maksimalno uživaju.
Ne propušta Marjan priliku da kaže i da je posao vozača jako odgovoran i težak, da zahtijeva punu koncentraciju svakog trenutka. Uslovi za rad, kao što je poznato, izuzetno su teški, nema toaleta, vremena i mjesta za doručak, a opet jako je to human posao.
“Svi pričaju i pišu o doktorima koji spašavaju živote ljudi u toku dana, u prosjeku jedan, dva ili tri života, a vozač u toku dana samo u jednoj situaciji spasi mnogo više: što ostale učesnike u saobraćaju, što svoje putnike i tu su brojevi mnogo veći. O tome se skoro nikad ne piše. Zbog toga vozač i treba da bide psihički stabilna ličnost ali pre svega pozitivna osoba i da voli svoj posao”, zaključuje Marjan Anđelković.
Želja mu je i da napravi izložbu fotografija Beograda viđenog iz autobusa gradskog saobraćajnog preduzeća. Šeretski namigujući, nagovještava mogućnost da će mu se ova želja uskoro i ispuniti jer su mu neki ljudi iz preduzeća obećali pomoć da napravi izložbu fotografija, ali još na zna tačan termin.
Ovde možete pročitati neke od već objavljenih priča na našem portalu:
BRAVO ZA NAŠE LEKARE: Prvi put u Srbiji, drugi u svetu, obavljena transplatacija testisa
IZVOR: Aljazeera/Goran Mišić FOTO: Marjan Anđelković
