I Srbi imaju razloga da budu ponosni na ruski Otadžbinski rat: čak 10 generala Srba, većinom poreklom iz Nove Serbije, doprinelo je da se 1812. pobedi Napoleonova armija.
General Mihailo Miloradović je komandovao na centralnim pozicijama kod Borodina. Iz slobodnih izvora.
U Srbiji uoči proslave 200-godišnjice Otadžbinskog rata 1812. šira javnost malo zna da je u čuvenoj Borodinskoj bici u ruskoj vojsci ratovalo čak 10 generala Srba, veći broj komandanata nižeg ranga i običnih vojnika, piše “Ruska reč”.
Naime, u sastavu Carske armije imperatora Aleksandra I pod komandom feldmaršala Kutuzova bili su: general pešadije Mihailo Andrejević Miloradović, general Đorđe Arsenijević Emanuil, general-poručnik Jovan Jegorović Šević, general-major Jovan Stepanović Adamović, general-poručnik i tajni savetnik Nikola Bogdanović Bogdanov, general-poručnik Nikola Vasiljević Vujić, kavalerijski general baron Ilija Mihajlović Duka, general-major grof Petar Ivanović Ivelić, general-major Abram Petrović Ratkov i general-ađutant Nikola Ivanović de Preradović.
Neki među njima su bili doseljenici u Rusiju, na primer Đorđe Arsenijević Emanuil, (rođen u Vršcu) i general-major grof Petar Ivanović Ivelić (rođen u Veneciji). Međutim, većina pomenutih vojskovođa uglavnom bili su predstavnici druge ili treće generacije Srba doseljenih u 18. veku na prostore Rusije za vreme imperatora Petra Velikog i imperatorke Jelisavete.
Srbi su se tada naselili u Novorosiju, teritoriju oslobođenu od Turaka i krimskih Tatara na južnoj granici Ruske Imperije, i formirali pokrajine Nova Serbija (severni deo današnje Kirovogradske oblasti u centralnom delu današnje Ukrajine) i Slavenoserbija (područje na granici Luganske i Donjecke oblasti na jugoistoku Ukrajine). U ovim oblastima je sredinom 18. veka živelo 50.000 doseljenika.
Među ovim generalima jedan je zapamćen kao veliki heroj Otadžbinskog rata 1812: potomak slavne hercegovačke porodice Hrabrenović, naustrašivi Mihailo Miloradović (1771–1825), koji je komandovao na centralnim pozicijama ruske vojske u bici kod Borodina. Miloradović je imao ključnu ulogu u trenutku kada je francuska vojska stigla do samog Kremlja.
On je uputio parlamentarce maršalu Miratu sa porukom da će, ako ga napadnu Francuzi, odmah zapaliti grad. Na taj način je uspeo da dobije sedam časova primirja i za to vreme je neometano izvršio evakuaciju svoje vojske i preostalog stanovništva. Kada je Napoleon sa svojom vojskom ušao u napuštenu Moskvu, gradom su buktali požari koje su namerno podmetnuli sami Rusi, što je, kako je i planirano, imalo katastrofalne posledice za opstanak gladne i iscrpljene francuske vojske pred nastupajuću zimu.
Plemenita poslednja želja srpskog generala
Potom su usledile sjajne pobede kod Vjazme, Malojaroslaveca i Krasnog (krajem 1812) i kod Lajpciga (1813). Ukazom imperatora Aleksandra I Romanova, Mihailo Miloradović je 1813. godine dobio titulu naslednog ruskog grofa, a 1818. je postao general-gubernator Sankt Peterburga.
Tokom čuvenog ustanka dekabrista 14. decembra 1825. Miloradović je bio na Senatskom trgu, pokušavajući da smiri pobunjene plemiće. General, koji nije bio ranjen u više od 50 bitaka, dobio je tada dve rane, iz pištolja i od bajoneta. Kada su mu izvadili metak iz pluća, rekao je: „Hvala Bogu! Nije pucao vojnik! Srećan sam!“ Njegova poslednja želja je bila da se oslobodi 1.500 kmetova koji su mu bili u službi.
PRATITE NAS I NA INSTAGRAMU:
Izvor: Blic
Foto: Wikimedia Creative Commons
